Blogowe przyjaźnie w Lubuskiem i cd. zwiedzania regionu

Bawiąc w Lubuskiem wybraliśmy się jeszcze w parę miejsc.

Do Zielonej Góry , na starówkę oraz do skansenu w pobliskiej Ochli.

Starówka w Zielonej jest ukwiecona i... zielona :)

Kościół Matki Boskiej Częstochowskiej

 Konkatedra św. Jadwigi, zbudowany w 1294 r.

 Po starówce rozbiegły sie figurki Bachusów, ja znalazłam tylko kilka z 10 figurek

 Nie ukrywam, że skanseny to to co lubimy najbardziej. Dla mnie wizyta w nich to powrót do dzieciństwa, wakacji u dziadków. Tak, tak to trochę zdradza mój wiek :)

Drewniane domy, kuchnie z zapieckiem, żeliwne garnki, urokliwe ogródki wiejskie. Łza się w oku kręci..

Odwiedziliśmy tez Halszkę z bloga Bukowy Las. Te z Was, które do niej zaglądają, wiedzą że przeszła przez ostatnie miesiące trudne chwile. Mimo to jest serdeczna, wspaniała osoba. Stara się sobie  radzić pomimo przeciągającej się rehabilitacji.  W naprawdę starym gospodarstwie, które jest bardzo malowniczo położone,  wykonała wraz ze swoją rodziną ogromną pracę. Zabudowania i teren są bardzo duże, wymagają stałej troski. Ogród jest malowniczy, pełen zakątków, np. kamienno- ceglanym zakolu muru dawnej stodoły.  Halinka hoduje ptaki, są wśród nich i kurki i gęsi, różnych gatunków. Są prześliczne i bardzo oswojone.

 To wymarzone miejsce na sielskie wakacje, takie prawdziwe, ze zwierzętami biegającymi po podwórku,  z piękną okoliczną przyrodą, owocami wprost z drzewa, z gospodarzami, którzy mają swoje pasje. To miejsce, nie mające nic wspólnego wiejskimi pensjonatami, błyszczącymi nowością.  To miejsce z klimatem, ma duszę i przeszłość. A według mnie ma też przyszłość dzięki swoim gospodarzom. Mam nadzieję, że niebawem będą mogli przyjmować pierwszych gości w swoim gospodarstwie.

Byłam tak przejęta wizytą, że nie zrobiłam praktycznie żadnych zdjęć, po za kilkoma fotkami ptaków.  Pochwalę się więc  prezentami od Halszki a ogród i zwierzyniec możecie obejrzeć u niej na blogu: Bukowy Las. Podziwiałam w ogrodzie dekoracje z korzeni wyszukanych w lesie i sama otrzymałam taki korzeń, do tego zostaliśmy obdarowani naleweczką i świeżymi  jajeczkami  a wnuczek Halszki samodzielnie uzbierał dla nas śliwek i pięknie je przystroił. I jak tu się nie wzruszać na taką gościnność :)

Korzeń już zdobi mój placyk a naleweczkę z czeremchy  smakuję z umiarem aby starczyła mi na jesienne wieczory. Ze śliweczek zostały zrobione przepyszne knedle.

Dziękuję Halinko za prezenty,  serdeczne przyjęcie i pyszny serniczek. Niestety aparat mi padł i nie mogę chwilowo zrobić zdjęć. Mam nadzieje, że nalewka nie zniknie do czasu aż będę mogła jej zrobić odpowiednie zdjęcia.

Wracając do naszych gospodarzy z Domu Pod Sosnami, to nadal  jesteśmy pod urokiem pobytu w tej sielskiej i przepełnionej gościnnością atmosferze. Odpoczywaliśmy tak jak lubimy, czyli nie mogliśmy wytrzymać nic nie robiąc :) Nie byliśmy jedynymi Gośćmi więc Anetka i Paweł mieli pełne ręce roboty a my nie chcieliśmy być tylko GOŚĆMI  więc "bezczelnie" zabraliśmy sie za różne prace :) oczywiście za pozwoleniem gospodarzy. Kochamy majsterkowanie, prace ogrodowe i dawanie nowego życia starym przedmiotom więc....nasi mężowie zrobili razem parę dekoracji wymagających męskiej siły i pomysłowości a ja zabrałam się za pielenie ogródka ziołowego i decoupage. Ogródek nie ucierpiał a ja wywiozłam od Anetki podarowane sadzonki jeżówki purpurowej.

W pokoju lawendowym potrzebny był wieszak więc Aneta wyszperała na starociach "eksponat" a ja wzięłam go w obroty.  Teraz wisi już w pokoju i służy kolejnym gościom.  

 A z domu przywiozłam dla gospodarzy tabliczkę - wizytówkę  dla Domu pod Sosnami.

To był wyjazd pełen wzruszeń i  ciepłych uczuć. 
Teraz jestem pewna, że osoby wirtualnie  poznane, o takich samych pasjach, zainteresowaniach i podejściu do życia - po osobistym poznaniu wydają się jakbym je znała całe życie!

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie

Migawki z wakacji małych i dużych

 Już po urlopie, był krótki ale intensywny. Taki jak lubię.  

W lipcu Jeden kilkudniowy  wypad nad może, do Karwi.  Jedyny minus to tłumy ludzi. Dlatego w sezonie  daję radę spędzić nad morzem 4-5 dni potem mam dość gwaru, tłoku i wszechobecnych straganów. Pogoda piękna jak na polskie warunki. Fantastyczne słońce, czyste błękitne niebo. 

......puszczaliśmy latawce 

Spędziliśmy kilka dni , trochę plażując trochę zwiedzając  ale najbardziej lubimy spacery plażą więc nie było leżenia i skwierczenia na słoneczku.

Zajadaliśmy pyszne rybki w lokalnych knajpkach i udało nam się spróbować wielu gatunków świeżych  morskich ryb, które w domku  możemy kupić  tylko mrożone.

Wdrapaliśmy się na latarnię morską, podziwiając z góry widok na odległy  Hel.

Druga część urlopu to już inna bajka! W Domu pod Sosnami (gospodarstwo agroturystyczne prowadzone przez naszą blogowa koleżankę) znaleźliśmy wszystko czego nam brakowało w naszym  zagonionym świecie: ciszę, leniwe dni, spacery po pięknych lasach Parku Krajobrazowego Łuk Mużakowa,  sielsko- wiejskie otoczenie, pyszne domowe jedzenie, chleb prosto z pieca…. Oj długo by wymieniać. Ale chyba najbardziej nas uradowała nowa znajomość z Anetą i Pawłem, bo to Oni stworzyli wspaniałą domową atmosferę, ciepłą i serdeczną.  Rozmowom nie było końca, a ja jestem straszna gadułą i mam tylko nadzieję, że nie zagadałam ich „na śmierć”.

Zobaczyliśmy tylko część turystycznych perełek regionu: Park Mużakowski  rozciągający się po obu stronach granicy polsko – niemieckiej oraz wspaniałą „wiejską Wenecję”  pocięty ponad 1000 km kanałów Sprewald. Zdążyliśmy też zwiedzić zielonogórską Starówkę oraz Żary i parę innych zabytkowych miejsc nadgryzionych zębem czasu.

Park Mużakowski: ogromny zamek, odrestaurowany i udostępniony zwiedzającym oraz wspaniały park ze starymi okazami drzew i krzewów. Założenie zaprojektował właściciel zamku Hermann von Pückler-Muskau, który nigdy go nie zrealizował. Dopiero kolejni właściciele realizowali kolejne etapy projektu. Postać Grafa von Pückler jest niebywale barwna a jego pamiętniki ciekawe i pełne humoru. Polecam zwiedzenie wystaw w Zamku, które prezentują jego postać i wizje Parku. 

 Folwark zamkowy i stajnie

Granica Polski na Nysie Łużyckiej

Widok na Nysę Łużycką. 

Po kanałach Spreewaldu  pływaliśmy łodzią ale można tez wynająć kajaki. Mieszkańcy tego regionu na co dzień korzystają z łodzi zamiast samochodów :) Zwożą nimi plony z pół, listonosz dostarcza listy drogą wodną. Kanały zastępuja im drogi. Każdy dom zamiast garażu ma hangar na łódkę.Domy i chatki wyglądają bajkowo, otoczone kwitnącymi hortensjami i innym kwieciem. Na pewno tam wrócimy w przyszłym roku zobaczyć jeszcze skansen. A o atrakcjach Spreewaldu poczytajcie na blogu Anety:  Dom pod Sosnami. Są tam tez o wiele ładniejsze zdjęcia. Cóż, nie mam zdolności fotograficznych. A ja wrzucam parę zdjęć na zachętę:)

W tak zwanym międzyczasie Anetka poprowadziła nas do tamtejszych kalmociarni w których polowaniu na różności nie było końca.  Cieszyłyśmy się z każdego wyszperanego drobiazgu a to półka a to imbryk. Oj, byłyśmy w swoim żywiole!

Eksponaty z polowania, większość do przeróbek, przemalowania lub przerobienia na cos zupełnie innego:) Naprędce skleciłyśmy taka wystawkę :)

 

 Była jeszcze wizyta na złomowisku, po ocynkowane stare  balie, z których będą donice na kwiaty. Ja mam już trochę zbiorów w tym temacie bo przed urlopem wyszperałam w internecie konewkę i tarę do prania. Tara się przyda gdy pralka wysiądzie hi, hi…

Nasi panowie dogadali się wspaniale, wykonali razem parę drobnych męskich prac ale o tym pewnie zechce napisać  Aneta,  wiec dalej cicho - sza.

Mieszkaliśmy w pokoju lawendowym, wystrój  w bieli z delikatnymi lawendowymi dekoracjami i ścianami w słonecznym kolorze.

Obiadki jadaliśmy w urokliwej wiejskiej jadalni.(zdjęcie zapożyczyłam ze strony Dom Pod Sosnami)

Wieczorkiem siadywaliśmy przy ognisku albo w kąciku pod tarasem.

 Wspomniany kącik  zyskał nową dekorację. Aneta upolowała na targu dwa żeliwne wieszaki-podpory z łaciatymi krówkami.  Potem wystarczyło poprosić naszych panów o powieszenie zdobyczy na ceglanej ścianie. Oczywiście Aneta nie mogła sie doczekać powieszenia zdobyczy na ścianie wiec spytała: powiesicie mi krówki??? I tak żeliwne krowy otrzymały imię "Mi Krówki"  Potem dekoracja ze starego orczyka, rustykalne drzwi , drewniane grabie do siana – autentyk z gospodarstwa, parę latarni  i oto efekt.

 a to zbliżenie na "mi..Krówki"

Wieszak z orczyka na latarnię

Niestety ubolewam, że nie potrafię robić ładnych  zdjęć, które oddały by w pełni sielski urok tych zakątków.
Teraz pozostają nam miłe wspomnienia, blogowe i telefoniczne pogaduchy i czekanie na powrót w Lubuskie w przyszłym roku.