Mam fazę na rozważania o życiu

Chyba moje  ostatnie urodziny spowodowały, że rozmyślam więcej o przyszłości, przemijaniu i nieodwołalnych zmianach w życiu  jakie ono niesie.

Patrzę na moją 19-sto letnią córkę i widzę siebie sprzed lat,  pełną wiary w przyszłość i tego że wszystko mogę, zrealizuję plany bo przecież mam tyle zapału a świat jest piękny i ludzie życzliwi. To wspaniałe, że młodość jest tak optymistyczna, energetyczna i „do przodu”.

Po ostatnich przejściach z chorobami Babci a teraz Taty i po  utracie paru bliskich osób moje różowe okulary trochę zasnuła mgła. Myślę, że nie brak mi wiary ale po prostu z wiekiem stajemy się bardziej ostrożni, bagaż doświadczeń leczy nas z naiwnego podejścia do przyszłości i częściej  boimy się jej,  niż cieszymy na nadejście następnych lat. Upływ czasu zmusza nas do zaakceptowania faktu, że nasi rodzice są coraz starsi i kiedyś muszą odejść, że nasze dzieci są dorosłe i będą podejmować własne decyzje, nawet te złe i nie da się ich przed nimi ochronić. Mnie ten moment zaskoczył, za wcześnie przyszedł i kompletnie się go nie spodziewałam. Dlatego się buntuję, boję się go,  nie chcę zaakceptować upływu czasu choć wiem, że muszę.

Nie zamierzam się poddawać tym nastrojom, staram się patrzeć w przyszłość i szukać radości które mnie czekają: patrzenie jak moje dzieci realizuję swoje plany i odnoszą sukcesy,   radosny śmiech wnuków na które liczę:) kolejnych pięknych wiosen w moim ogrodzie, gdzie pracujemy z mężem, pieczonych ziemniaków w jesiennym ognisku…..

Poza tym mam jeszcze tyle planów związanych z założeniem pracowni z prawdziwego zdarzenia a nawet studiowania dla samej przyjemności zdobywania wiedzy – Wydział Historii Sztuki mi się marzy na stare lata… hi hi

Więc chyba  ten strach przez przyszłością jest chwilowy….. Mam taką nadzieję!