Rodzicielskie dylematy - jak uchronic dzieci przed złem

Dziś nie będzie o nowych pracach, bo ostatnie zdarzenie nie pozwala mi się skupić na przyjemnościach więc podzielę się z Wami swoimi rozterkami.

To, że na rolę rodzica nie można się przygotować to wiem już od ponad 20 lat, wiem też, że wychowanie rok po roku małej istotki na dorosłego mądrego, dobrego  i odpowiedzialnego człowieka to trudny proces. Ale najtrudniejszy moment to pogodzić się z nieuchronnością czasu, tym że dzieci dorosły  ruszają same w „świat”, który nie zawsze jest przyjazny i bezpieczny.

Mogę powiedzieć, że mam już pełnoletnie dzieci ( 18 i 21 lat) ale czy dorosłe? Przeraża mnie fakt że już nie mogę ich chronić! Skąd takie myśli? Otóż im starsze dzieci, tym częściej wychodzą z domu, spotykają się z rówieśnikami, wyjeżdżają samodzielnie na wakacje. Zawsze staraliśmy się nauczyć ich racjonalnego, rozsądnego postępowania, unikania zagrożeń współczesnego świata.  Ale… no właśnie jest  ale.. Nie uchronimy ich przed złem, przestępstwami, nieprzewidzianymi zdarzeniami.

Parę dni temu mój syn (21 latek) wracał ok. godz. 22 ze spotkania ze znajomymi, sobota  w letni wieczór, dużo ludzi jeszcze się kręci  po Warszawie. Ale są takie miejsca, gdzie nie powinno się samotnie pojawiać o tej porze. Zawsze podkreślamy z mężem, że  jak powrót do domu  po 22 podmiejskim pociągiem to tylko z Dworca Śródmieście. Niestety nasz syn nie skorzystał z naszej rady i na Warszawskim Dworcu Wschodnim z ostał pobity i okradziony.  Wrócił do domu o 1.00 w nocy obolały i przestraszony. Dziękowaliśmy Bogu, że trafił  na amatorów, którym tylko chodziło o gotówkę (pewnie na alkohol) i skończyło się bez większych ran i złamań. Straż miejska znalazła się ale po całym zdarzeniu.. Syn był na tyle przytomny, że po chwili poszedł szukać portfela i dokumentów  i je znalazł wyrzucone opodal. Skończyło się na strachu i stracie 250 złotych ale trauma pozostała, tym bardziej, że następnego dnia moje dorosłe przecież dziecko wyjechało z przyjaciółmi do Chorwacji.

A ja zostałam pełna obaw o syna a do tego zaczęłam nerwowo reagować na wieczorne wyjścia mojej 18 letniej córki. Czy przesadzam? Czy jestem nadopiekuńczą matką? Co oznacza tak zwane „odcięcie pępowiny”?

Nie wiem. Ale wiem że trudno pozbyć mi się teraz strachu.

Ewa