Wreszcie koniec kolejnej przeróbki czyli ze starego nowe.

Pamiętacie starą komodę, którą kupiłam bardzo tanio. Za tanio jak się potem okazało. Mój małż nazwał ją spruchniałą kupą korników a potem wymienił blat, jeden bok i plecy szafki! napracował się i mogłam przystąpić do malowania. Jedyną możliwością było malowanie na biało, bo część elementów starych a część z nowego drewna. Potem okazało się, że wymiary komódki idealnie pasują w wolne miejsce w "holu" górnym" tym bardziej że właśnie dojrzałam do malowania ścian i wybrałam kolor,  na tle  którego biel komody fajnie wygląda. To znaczy, mnie się podoba.
 Komoda po zamontowaniu blatu i po oszlifowaniu.

A to nowa aranżacja holu. Tylko zdjęcia niestety  nie najlepsze z powodu złego oświetlenia.
Mam nadzieje, że widać "co poeta miał na myśli" Zawieszka nad komodą to dzieło Kajki ze Skarbnicy Duszy, specjalistki od cudnych przecierek i cieniowań. Możecie zobaczyc je tu http://skarbnicaduszy.blogspot.com/

A to następne wyzwanie:  koszmarnie zniszczona góra od kredensu, zdobycz z zimowej wyprawy do Kazimierza Dolnego. Brudna, z kilkoma warstwami farby olejnej.  Czeka na swoją kolej ale mam tyle pracy, że nie wiem kiedy się za nią wezmę.

A jeszcze na koniec bukiet z polnych kwiatów zebrany z łąki w drodze powrotnej z pracy. To właśnie dla takich chwil wyprowadziłam się ze Warszawy.
Słonecznik samosiejka, nawłoć i jakieś białe kwiatki, których nie znam. Ale ile radości ze zbierania i spacer przy okazji.  A w mieście biegiem od autobusu do domu, miedzy samochodami i blokami i w cztery ściany. To właśnie jest ta różnica.

Pozdrowienia

Ewa