Opowieść o kotku - czyli każde życie jest cenne

Witajcie  w Nowym Roku. Chociaż uzbierało się trochę prac  z minionego roku  do pokazania to dziś będzie opowieść o małym kotku.

W październiku ubiegłego roku  nasza kotka, choć nie miała prawa wg wszelkich zasad również medycznych,  urodziła dwa kotki. Wprawiła w osłupienie zarówno nas jak i weterynarza, który wcześniej podał jej leki hormonalne aby następnej ciąży NIE BYŁO. Zastrzyk był zamiast planowanej sterylizacji, bo nasza kotka była w trakcie leczenia antybiotykami i zbyt słaba na narkozę.

Nasze osłupienie przeszło w przerażenie gdy w pierwszej dobie okazało się, że kotka prawie nie ma pokarmu a w trzeciej dobie odrzuciła kocięta zupełnie i przestała się nimi zajmować.. Nawet nam nie przyszło do głowy żeby szukać innych rozwiązań niż ratowanie życia maluchom, więc od pierwszej doby dokarmialiśmy je najpierw doraźnie potem już na cały etat. Wstawaliśmy w nocy jak do niemowląt. Niestety w przypadku białej długowłosej koteczki ponieśliśmy porażkę, nie chciała jeść, traciła na wadze, pojechaliśmy do Weta, który powiedział, że jej nie możemy uratować za to drugi koteczek miał wolę życia. Cóż to były za dwa miesiące! Zupełnie jakbym niemowlę w domu miała, karmienie, masowanie brzuszka, bo mały kotek nie ma dobrze rozwiniętego odruchu trawienia. Codzienne ważenie i sprawdzanie czy przybiera na wadze… Kotek rósł zdrowo ale był bardzo drobny i chudziutki, sierść nie rosła prawidłowo bo na brzuszku był prawie łysy jak sfinks. Cóż mleko matki zawsze jest najlepsze, zastępcze nie miało wszystkich potrzebnych składników.  Ponieważ brakowało mu matczynego ciepła spał z ciepłym termoforem w pudełku.  Weterynarz czuwał nad kotkiem i potwierdził, że nadrobi braki jak przejdzie na stały pokarm. Mój mąż, który był na zwolnieniu mógł się nim opiekować w ciągu dnia przez pierwsze tygodnie. 

Po miesiącu kotek na 8 godzin „chodził do przedszkola” do naszej rodziny mieszkającej po sąsiedzku. Potem zaczęła się nauka jedzenia stałego pokarmu i picia mleka z butelki.  I mały cwaniak pałaszował karmę z miseczki ale mleczko nadal wolał  pić  z malutkiej butelki ze smoczkiem. 

 Kiedy Arbuz  ( takie dostał „robocze” imię) skończył 2 miesiące znalazła się rodzina zastępcza, choć nie chcieliśmy się z nim rozstawać. Nasze psy bardzo polubiły kotka,  za to nasze kotki stanowczo były wrogo nastawione.
Na zdjęciuch poniżej ma 2 miesiące

 Mały Arbuz  wazy już 1,5 kilograma i jest pięknym  zdrowym kotem. Sierść wyrosła jak trzeba. Kot zamiast prążków ma na brzuchu cętki jak lampart. Kolor dość niezwykły bo szaro niebieski i do tego niebieskie oczy. Zobaczcie sami w jakie luksusy opływa, a nowa rodzina go uwielbia. To jest dla nas najlepsza nagroda za trudy wychowawcze, w końcu przez 2 miesiące byliśmy „jego mamą” i nadal za nim tęsknimy. Teraz już ponad 3 miesięczny kocurek jest w pełni sił. Podobno niezły z  niego łobuziak.