Rozważania po Dniu Kobiet

Wracając wczoraj z pracy, umordowana niemiłosiernie rozkręconym na maxa ogrzewaniem w pociągu, zaczęłam sobie zadawać pytanie po co nam właściwie Dzień Kobiet?
No właśnie po co?
Kobietą jest się przez cały czas (no chyba że miało się pomysł na zmianę płci) a nie w tym jednym dniu. A tu nagle większość Panów zauważa ten fakt 8 marca.
Oczywiście miło jest dostawać kwiaty i czekoladki ale.. no właśnie wolała bym dostawać je częściej bez okazji,
chcę być postrzegana na co dzień jako kobieta, żeby panowie częściej przepuszczali nas przodem, otwierali nam drzwi lub np. czasem ustąpili miejsca w pociągu kobiecie nie z racji jej wieku ale z racji obciążenia siatami z zakupami.
Nadal w Polsce wiele kobiet nie posiada samochodu i z przymusu zamienia się w tragarza. Widzę często takie obrazki w pociągu
I tak sobie myślę, po co nam była ta cała emancypacja. Teraz mamy obowiązki związane z prowadzeniem domu, rodzeniem i wychowaniem dzieci i dodatkowo jeszcze pracę zawodową. Potrafimy wbić gwóźdź, naprawić kran, złożyć  meble... Oczywiście ktoś powie, że mamy wybór, że możemy nie pracować zawodowo tylko być "przy mężu" albo wybrać pracę a nie mieć rodziny...ale co to za wybór.
Niestety rzeczywistość dla sporej większości kobiet jest inna. Większość kobiet nie ma wyboru, wraca po kilku miesiącach urlopu macierzyńskiego do pracy bo mąż nie utrzyma sam rodziny z jednej pensji. Tęsknią  za swoimi pociechami i mają wyrzuty sumienia że je zostawiają z opiekunkami a w pracy mają kaca moralnego bo przychodzą zmęczone i nie pracują dość dobrze. W domu w ciągłym biegu, nie mają czasu dla siebie. Wiem, że smutne to moje dzisiejsze pisanie ale myślę, że prawdziwe.
Sama miałam dużo szczęścia, bo pozostałam na urlopie wychowawczym i  przez 6 lat wychowywałam moje dzieciaki ale ceną za to było 12 godzinny dzień  pracy mojego męża a czasem tez soboty oraz moja rezygnacja z wykonywania wymarzonego zawodu. Zysk ewidentny to poczucie bycia z maluchami, kiedy najbardziej mnie potrzebowały.
Marzy mi się taki "złoty środek" dla wszystkich kobiet żeby mogły bez przymusu decydować czy chcą pracować zawodowo i ile, żeby dzieci nie wychowywały się same przed komputerem i telewizorem, żeby rodziny jadły razem obiady chociaż parę razy w tygodniu i miały czas na rozmowy te ważne i te błahe. Żeby to mamy a nie opiekunki widziały jak ich dziecko stawia pierwszy krok i rysuje pierwszy obrazek.

 Tego Wam wszystkie moje młodsze blogowe koleżanki życzę. A panom życzę żeby mogli w nas widzieć na co dzień kobiety, uśmiechnięte szczęśliwe i spełnione.