Przemknęło lato a ja...odnalazłam je we wrześniu.

Przemknęło mi lato nie wiem kiedy. Widziałam je jakoś " z boku".  Dopiero we wrześniu tak naprawdę zaczęłam świadomie korzystać z jego uroków. Jak to wspaniale, że lato słoneczne, ciepłe zaczekało na mnie do września!

Jak to się stało, że gdzieś po drodze zgubiłam 3 miesiące:) Urlop mieliśmy w maju a tuż przed nim dowiedziałam się o konieczności leczenia i operacji. Dzięki opiece Najwyższego biopsje wyszły pomyślnie więc jeden STRACH przegoniłam. Potem w głowie codzienna myśl, że niebawem, że za tydzień, dwa do szpitala. Co już się nastawiłam to termin się odwlekał. I tak od 1 czerwca czekałam do 1 sierpnia. Nie było mi w głowie zauważanie lata choć bardzo chciałam zapomnieć o tym co mnie czekało... A tu masz Babo placek - operację wyznaczono dokładnie na dzień moich urodzin. Uznałam, że to najgorsze urodziny w moim życiu. Ale jedna bardzo mądra kobieta (już Ona wie, że to o niej) zadzwoniła i powiedziała, że przecież to prezent, że na urodziny dostałam ZDROWIE!
I choć powrót do formy trwa drugi miesiąc, jestem wdzięczna że lato na mnie zaczekało bo w sierpniu to całkiem nie mogłam się nim cieszyć, skupiona na dolegliwościach, zaleceniach, lekarstwach.
Dzięki troskliwości Rodzinki (nie wiem jak oni ze mną wytrzymywali) i wsparciu przyjaciół niebawem wracam do pracy. Jestem wdzięczna moim przyjaciółkom za wsparcie i troskę. Dziękuję za telefony, odwiedziny w szpitalu, za mobilizujące rozmowy. Na Blogu też napisałyście tyle ciepłych, podtrzymujących na duchu słów, dziękuję:)
Wypoczywam, cieszę się słońcem i dzielę się z wami chwilami złapanymi w obiektywie: śniadanko bez pospiechu, kwiaty w ogrodzie, nowe prace. To wszystko znów mnie cieszy, motywuje więc piszę...

Moje blogowe koleżanki na pewno zauważyły, kiedy tak naprawdę wróciłam do formy, bo od końca sierpnia ciągle mnie pełno na Blogu. Cieszę się przebywaniem w ogrodzie, każdym kwitnącym kwiatkiem. A że niewiele prac wolno mi wykonywać,  to biegam z aparatem i robię zdjęcia.
Dziś pokażę Wam moje okno w ...ogrodzie. Wymyśliłam je sobie w ubiegłym roku ale nie do końca zostało zrealizowane. Robota oczywiście mojego M, ja tylko malowałam.  Brakuje jeszcze pod nim skrzynki z kwiatami. Ale i tak udało się urządzić kącik do siedzenia.

Takie kąciki to praktyczna rzecz, nawet w małym ogrodzie bo jak biegam po nim w ferworze walki z pieleniem, podlewaniem i sadzeniem, to zawsze mogę przysiąść na 5 minut. Nie muszę wtedy iść na taras żeby chwilę odsapnąć. Takich ławeczek i innych zydelków będzie jeszcze kilka w moim ogródku.
Dekoracja praktycznie nic nie kosztowała oprócz oczywiście pracy własnych rąk, wszystko to materiały z odzysku: okna z ogłoszenia -  ktoś oddawał za darmo, deski nadal wykorzystujemy z zapasów pozostałych po szalunkach. Teraz mam z nich podniesione rabaty w warzywniku i ławeczkę. Wykorzystujemy ponownie wiele materiałów, zwłaszcza drewno pozostałe po budowie, stare naczynia i ocynkowane balie ze złomowiska  służą jako donice do kwiatów a kamionkowe garnki są dekoracją na płotkach. To taki nasz domowy recycling.

A to reszta moich radości ogrodowych...

To duże czarne nad głową kotki to wielki nos Chaosa. Czasami się lubią z kicią.

 A Frajda to juz stateczna starsza sunia, lubi się wygrzewać na słońcu jak kot.
Żegnam Was dziś kwiatami. następny post będzie znów o metamorfozie mebelka.